Donderdag 25 september 2014 om 11u presenteerde Decenniumdoelen 2017, een samenwerkingsverband van 12 organisaties en sociale bewegingen die de leefsituatie van mensen in armoede structureel willen verbeteren, de resultaten van de zevende meting van de Armoedebarometer.
Geen nieuwe inzichten, wel kille vooruitzichten.
De Decenniumdoelen zijn nog lang niet in zicht. In 2013 berekenden we dat aan het huidig tempo:
- Het nog 11, 5 jaar duurt vooraleer de gezondheidsongelijkheid gehalveerd is.
- We voor de halvering van het aantal gezinnen waar niemand werkt nog 40 jaar moeten wachten.
- Om voor elk gezin een inkomen te bekomen dat de Europese armoederisico drempel bereikt nog 36 jaar geduld moeten hebben.
- Het bereiken van de 75.000 sociale woningen extra nog 48 jaar nodig zijn.
- We de 3% laaggeletterdheid bereiken binnen 94 jaar bereiken.
- Om de netwerken van de mensen in armoede te verbreden nog 12 jaar nodig is .
<p”>In de evaluatie van de partijprogramma’s (mei 2014) merkten we op dat heel wat partijen in hun programma’s aandacht hadden voor armoedebestrijding maar evenzeer plannen voorstelden die tot een verhoging van de armoede en ongelijkheid zouden leiden.
We deden, gezien de stijgende ongelijkheid en de hoge armoede, een oproep tot de politieke partijen om eindelijk werk te maken van een structurele armoedebestrijding, met concrete timing en budgetten.
Wat weten we nu?
- Armoede stijgt, regering zwijgt.
De doelstellingen uit het Pact 2020 voorzien in een daling van de armoede met 30% en een halvering van de kinderarmoede.
Na het Vlaams Regeerakkoord en de septemberverklaring (waarin het woord ‘armoede’ totaal ontbrak) wordt het duidelijk dat we de doelstellingen van het Pact 2020 niet zullen halen.
De resultaten van onze Armoedebarometer 2014 zijn duidelijk: er zijn structurele maatregelen nodig om het tij te keren. Volgens onze Armoedebarometer slagen we er niet in om alle mensen een menswaardig leven te garanderen.
Het leven voor mensen in armoede verbetert niet. De levenskost blijft stijgen. De financiële druk op de gezinnen blijft toenemen. Wie moet leven van een uitkering of van één inkomen heeft het zeer moeilijk. Meer zelfs, ook de laagste middenklasse wordt getroffen.
In het discours is sprake van de mensen die het echt nodig hebben. Wie zijn dat dan?
Zijn dat de gepensioneerden die na een loopbaan werken moeten rondkomen met een te laag pensioen? Of zijn het de alleenstaande moeders die alles doen om gezin en werk te combineren en toch de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen? Of zijn het de mensen die langdurig ziek zijn met een minimale uitkering ? Of zijn dat personen met een handicap ? Of zijn het de werklozen die van het ene weekcontract naar het andere gaan? Of is het de student die tracht zijn opleiding af te maken met een leefloon?
Bij de al gekende concrete maatregelen wordt de herverdeling niet versterkt, wel teruggeschroefd.
- Er werd geen gebruik gemaakt van opportuniteiten inzake nieuwe bevoegdheden (kinderbijslag en woonbonus). Van een heroriëntering van bestaande budgetten is geen sprake.
- De begroting is misschien in evenwicht, de samenleving hoe langer hoe minder.
Met wat nu bekend is, zal de armoede niet dalen, integendeel.
Wie wil ‘ verbinden’, ‘vooruitgaan’ en ‘vertrouwen’ moet een visie ontwikkelen, concrete maatregelen nemen en middelen vrijmaken.Als we willen dat deze mensen kansen krijgen om deel te nemen aan de huidige samenleving, dan moet er ingezet worden op een sterker sociaal beleid. De politiek staat voor de uitdaging om te kiezen voor een solidaire samenleving en structurele maatregelen te nemen die vooral de maatschappelijk kwetsbare groepen van onze samenleving ten goede komen.
-
De eerste signalen uit de Federale onderhandelingen zijn weinig belovend. Nog geen enkel woord over armoedebeleid. Wij zijn de beloftes om de uitkeringen op te trekken tot boven de armoedegrens nog niet vergeten.
Het lijkt erop dat deze winter niet alleen de stroom in zes zones afgekoppeld zal worden, maar dat de 1.6 miljoen mensen in armoede letterlijk en figuurlijk in de kou blijven staan.