Onbegrijpelijk, de nieuwe Vlaamse regering sprak tijdens haar eerste persconferentie het woord armoede niet uit. Het woord sociaal werd wel dikwijls herhaald door alle partijen, maar over de mensen in armoede geen woord.
Zijn de coalitiepartners dan tijdens de vele onderhandelingsweken vergeten dat al de armoedecijfers in het rood staan : de kinderarmoede steeg tot 15%, het aantal leefloners blijft stijgen, de wachtlijsten voor sociale woningen blijven aangroeien, de voedselbanken breken alle records, …
De zorg voor mensen in armoede is blijkbaar weinig belangrijk. Wel handhaving, dat werd het centrale harde woord. En die handhaving wordt nodig, want overal worden de drempels verhoogd voor zij die aan de onderkant zitten. De toegang tot kinderopvang, de toegang tot sociale huisvesting (10 jaar wachten), de toegang tot leefloon, … en de toegang tot inburgering. Is alleen wie geld heeft nog welkom in dit zogenaamde warme Vlaanderen?
Ja, er wordt iets gedaan voor de werkende armen, 50 euro per maand zullen ze meer hebben op hun loon. Ja, er worden sociale woningen bijgebouwd. Ja, er wordt nagedacht over doorstroming in de sociale economie, … Maar intussen worden de drempels zo hoog zodat alle anderen jaren in armoede worden gestort.
Achterhaalde concepten in het onderwijs worden als versterking van het onderwijs verkocht. Alle maatregelen die kunnen leiden tot meer gelijke kansen in het onderwijs worden immers weggeveegd: de brede eerste graad, het M-decreet, de brede toegang ook op sociaal-economische gronden, de opening naar campusscholen, ….
De nieuwe Vlaamse regering ontkent haar verantwoordelijkheid tijdens de persconferentie. Geen woord over de kinderbijslag om die sterker in te zetten op (kinder)armoedebestrijding, geen woord over een groeipad voor sociale economie om moeilijk inzetbare groepen een werkkans te geven, geen woord over een toegankelijk onderwijs, geen woord over een leefbaar inkomen voor iedereen. Integendeel, het regeerakkoord verhoogt de drempels voor sociale huisvesting, voor onderwijs en voor het krijgen van leefloon en andere sociale toeslagen. Zo verkleint ze tegelijkertijd de mogelijkheden voor mensen die het moeilijk hebben op de arbeidsmarkt, voor mensen die deel willen uitmaken van onze gemeenschap, voor participatie en samenwerking.
De nieuwe Vlaamse regering geeft weinig hoop aan mensen in armoede, maar wel veel lasten. Ze laat de vele zwakkeren in de samenleving in de steek.
