‘Decenniumdoelen 2017’ wil de leefsituatie van mensen in armoede structureel verbeteren. Daarom hebben de negen organisaties een memorandum opgesteld met het oog op de komende Vlaamse verkiezingen. Dit memorandum – ‘Geef armoede geen kans. Met 23 maatregelen goed op weg’ – biedt politici aan de vooravond van de Vlaamse verkiezingen 23 inspirerende beleidsmaatregelen om de toenemende armoede te doen stoppen. Tijdens een studiedag op 6 maart in zaal ‘De Schelp’ in het Vlaams parlement stelden ze dit document aan de Vlaamse politieke partijen voor.
Na een inleidend woord van Paul Vaernewijck, één van de woordvoerders van ‘Decenniumdoelen 2017’ nam professor Bea Cantillon het woord. Aan de hand van een powerpoint presentatie toonde ze aan dat ondanks de maatregelen die de voorbije tien jaar genomen zijn, de armoede niet gedaald is, wel integendeel. Een van de oorzaken hier van is het zogenaamde ‘Mattheüseffect’. Eenvoudig gezegd wordt hiermee dat het vooral de hogere- en middenklassen zijn die van sociale voorzieningen genieten. Wie heeft krijgt dus meer en dat zorgt ervoor dat het herverdelend aspect van onze welvaartsstaat verkleind en niet vergroot.
Deze vaststelling kwam in het daarop volgende debat meermaals aan bod. Moderator Chris De Nijs legde Cindy Franssen (CD&V), Sven Gatz (Open VLD), Mieke Vogels (Groen!), Geert Lambert (SLP), Piet De Bruyn (NVA) en Kurt De Loor (SP.a) het vuur aan de schenen omtrent de beleidskeuzes van hun partij als het op armoede aankomt. De deelnemers werden meermaals aangesproken op hun standpunt over ‘de jobkorting’. Deze peperdure maatregel is immers een pijnlijk voorbeeld van beleid dat aan het mattheüseffect onderheven is. Het zijn immers enkel de mensen die al een inkomen uit arbeid hebben, die deze bonus krijgen. Het debat duurde bijna een uur en maakte duidelijk welke partijen er van armoede een echt verkiezingsthema durven maken.
Tot slot van de studievoormiddag nam Jos Geysels het woord. Hij hamerde erop dat armoedebestrijding geen zachte materie is, maar het voorwerp moet zijn van harde politieke middelen. Het is enkel door echte sociale maatregelen op het vlak van tewerkstelling, huisvesting, onderwijs… dat de mechanismen van uitsluiting de wereld uitgeholpen kunnen worden. Maar daar is politieke moed voor nodig. Het feit dat er in België maar liefst 1.5 miljoen mensen in armoede leven (de omvang van een middelgrote politieke partij) kan daarbij een duwtje in de rug zijn voor onze politici.