De Vlaamse regering geeft in haar septemberverklaring geen antwoord op de oproep om een structureel armoedebeleid te voeren. Ze blijft beweren dat ze iedereen meeneemt als alles beter wordt. Terwijl lekkende schepen rapper zinken als het getij opkomt.
De Vlaamse regering gaat niet voor een kentering ten voordele van een armoedebestrijdingsbeleid. Ze blijft integendeel de besliste maatregelen herhalen, waarvan we nu al weten dat ze armoede niet halveren, zoals de kinderbijslag (amper 1.5 procentpunt minder) of de integratiemaatregelen.
Enkel de energieheffing toont een duidelijke kentering. 9 euro i.p.v. 100 euro betekent veel voor gezinnen die nabij armoede leven. 280000 gezinnen moeten bovendien de energieheffing van 5 euro niet betalen (wel de 4 euro). Een kentering die voor veel mensen meer dan welgekomen is. We verwachten deze 280000 mensen ook terug te vinden in alle andere sociale correcties en sociale maatregelen.
De begroting voor 2018 is geen saneringsbegroting, dit is duidelijk. Sociale economie (plus 12 miljoen) en sociale woningbouw (plus 285 miljoen) zijn welgekomen. Maar de sprong voorwaarts is er niet: geen stappenplan om de wachtlijsten effectief weg te werken of om mensen die moeite hebben op de arbeidsmarkt een waardige plek te bieden. Stappen voor een noodzakelijke democratisering van het onderwijs komen niet ter sprake. Stappen om discriminatie of racisme weg te werken zijn niet vermeld.
En voor eenoudergezinnen vinden we geen maatregelen. Het benoemen van eenoudergezinnen of mensen met een migratieachtergrond zonder de noodzakelijke maatregelen is tekenend voor de weinige ambities.
Mensen in of nabij armoede hebben niets aan verklaringen dat het beter gaat. Voor hen gaat het nu niet beter. De Vlaamse regering kon vandaag stappen zetten voor een krachtig armoedebeleid, maar blijft zweren bij een armoedig beleid.