… Dan hoeven beloftes inzake armoede niet gehouden te worden.
Het voorstel van N-VA- voorzitter Bart De Wever om mensen met een leefloon een ‘korting’ op hun uitkering te geven als ze hun kinderen niet naar de kleuterklas brengen, heeft voor beroering en politieke discussie gezorgd. Een ‘lui voorstel’ na een ‘luie diagnose’ luidde de kritiek van deskundigen en onderzoekers zoals Wim Van Lancker (KUL).
De kritiek is terecht. Nergens kan men aantonen dat de uitvoering van zulke voorstellen het beoogde doel dichterbij brengen terwijl wel met zekerheid vaststaat dat de getroffen gezinnen nog verder onder de armoedegrens terechtkomen.
Voorstellen als deze van de NVA zijn ook niet nieuw. Eerder al hebben politici van andere partijen soortgelijke voorstellen geformuleerd om een deel van de kinderbijslag of de schooltoelage in te houden om oa. spijbelgedrag tegen te gaan.
Maar achter al deze luie voorstellen zit een verhaal en een beeldvorming waar mensen en gezinnen die in of nabij armoede leven vooral beschouwd worden als lastverkopers, werkonwilligen, profiteurs, hangmatbewoners en overlastplegers…. . En voor wie niet luistert is er een straf voorzien: verwijdering uit de sociale woning, vermindering van het leefloon, verplichte gemeenschapsdienst,… . Alleen de ‘goede’ armen mogen hun beperkte rechten nog laten gelden. Voor de anderen geldt eigen schuld, dikke bult.. . Aan die slechte armen hoeft de samenleving geen geld meer te verspillen. Armoede bestrijden door de armen te bestrijden.
Hoe meer men schopt naar onderen, hoe minder gezinnen in en nabij armoede over houden.
Dan ben je als overheid en samenleving niet meer verantwoordelijk en hoeven beloftes en afspraken inzake armoedebestrijding niet meer gehouden te worden.
Wie heeft nog iets gehoord van de belofte om het leefloon en de sociale minima op te trekken tot aan de armoedegrens? Dat staat ( stond?) nochtans in het federaal regeerakkoord. Er wordt wel meer gesproken over ‘kortingen’, over de voorwaarden tot het krijgen van een leefloon of een vervangingsinkomen, …
Herinnert iemand zich nog de beloften van het zomerakkoord van 2017? Dit fel bediscussieerde zomerakkoord bevatte een reeks maatregelen rond armoede: eenoudergezinnen stonden centraal, alsook de welvaartsvastheid en het optrekken van de minima. Een 80 miljoen werd hiervoor uitgetrokken dit jaar, verhoogd tot 100 miljoen vanaf 2020 en 130 miljoen vanaf 2020.
De begrotingscontrole van einde maart veegde al deze beloftes (definitief ?) weg. Voor het optrekken van de minima is er nog een fractie van een fractie over: 26,5 i.p.v. 80 miljoen dit jaar, te verhogen tot 53 miljoen vanaf volgend jaar. Dat is niet eens de helft van de beloofde 130 miljoen.
Eenoudergezinnen, één van de zwakste groepen in onze samenleving, zijn verdwenen uit de begrotingscontrole. Voor deze gezinnen is er niets. Van de 80 miljoen gaat er meer dan 30 miljoen naar gehandicapten en naar gepensioneerden. De rest gaat naar de OCMW’s die hun handen vol hebben aan de vele leefloners als gevolg van het federaal regeringsbeleid.
Voor mensen in of nabij armoede rest een ‘korting’ op hun leven. Geen verhoging of geen aanpassing aan de welvaartsevolutie van de minima betekent voor hen diepere armoede. Maar daar zijn ze zelf voor verantwoordelijk.
Beloftes moeten dus niet meer gehouden worden. Hoe meer men schopt naar onderen, hoe minder gezinnen in en nabij armoede overhouden.
En de mensen in armoede hebben geen stok achter de deur om deze gebroken beloftes af te straffen.