“Eén Belg op zeven leeft onder de armoedegrens. Niemand kan werkloos blijven bij deze vorm van uitsluiting. Ook hier treden we in actie.” Dat zei eerste minister Charles Michel op 15 oktober 2015 in zijn beleidsverklaring in het parlement.
Op zondag 8 oktober 2017 verklaarde staatssecretaris Zuhal Demir in het programma ‘De Zevende Dag’ dat van deze acties weinig in huis zal komen: “we moeten de mensen geen blaasjes wijsmaken dat we de uitkeringen tot de Europese armoedegrens zullen brengen”.
In de enkele paragrafen die Charles Michel in zijn beleidsverklaring vandaag aan armoede besteedt, gaat hij niet zover als zijn staatssecretaris. Maar hij spreekt niet over de blijvend hoge armoedecijfers en kondigt geen extra inspanningen aan. Hij zegt wel dat het leefloon 5 maal verhoogd werd, maar verzwijgt dat de lasten van besparingen van de laatste twee jaar vooral door de armere gezinnen betaald werden en vergeet te vermelden dat de welvaartsvastheid van de sociale minima slechts voor ‘75%’ werd uitgekeerd.
In zijn beleidsverklaring overheerst het optimisme, zeker waar het de toename van jobs betreft. Nochtans is het armoederisico onder de werk-arme gezinnen gestegen van 50,9% in 2005 tot 65,5% in 2016. Een stijging met 15 procentpunt! De te lage sociale minima, de lasten van 2015 en 2016, en de indexsprongen worden door de gezinnen in of nabij armoede zwaar betaald.
Michel herhaalt het jobs-mantra, want werk is een buffer tegen armoede. Net als in andere Europese landen daalt de werkloosheid in België, maar tegelijkertijd blijft het aantal werk-arme gezinnen schommelen rond 8,7%. Sinds 2008 is ondanks alle maatregelen dit aantal niet gedaald (cijfers Decenniumdoelen2017). Werk gaat immers naar werk-rijke gezinnen. Laaggeschoolden en mensen met een migratieachtergrond vinden vandaag amper werk.
Een week voor 17 oktober, Dag van de strijd tegen armoede, heeft de regering geen goed nieuws voor de mensen in armoede. Ze heeft geen armoedeplan. Ze voert haar eigen regeerakkoord niet uit. Ze belooft armoede te bestrijden, maar veroorzaakt stijgende armoede.
Mensen in armoede vragen ook “besturen, besturen, besturen”. “Geen inertie of regressie”, maar daadwerkelijke vooruitgang.
Inderdaad, als men in armoede leeft( niet ik ) maar ik leef met die mensen echt mee,
kan men niet aan werken denken, maar aan overleven, zijn trouwens veel ziek
omdat ze geen geld hebben voor gezondheidszorg, geef toch iedereen kans op een
menswaardig bestaan, dit zijn ook mensen, net als jullie, jullie veroorzaken armoede
want het zijn altijd de kleine die moeten bijdragen, vermogende bijna niets, elke
maatregel van jullie is ten voordele van de rijken,ook al beweren jullie van niet, en dat durft zich op de borst kloppen?Van discriminatie gesproken, wel de mond ervan vol hebben ,maar het zelf toepassen.