Horen mensen in armoede nog thuis in onze welvaartstaat?

Aantal leefloners evolutie

Decenniumdoelen vraagt dringende uitvoering van het zomerakkoord over armoede

In het zomerakkoord van de regering Michel was een budget voorzien voor de
verhoging van de sociale minima (leefloon, inkomensgarantie voor ouderen en inkomensvervangende tegemoetkoming voor gehandicapten): 80 miljoen in 2018, 120 miljoen in 2020 en 150 miljoen in 2022. Het zomerakkoord beschouwde deze verhogingen als een eerste stap naar het optrekken van deze minima naar de armoedegrens. Twee verhogingen gaan pas in met de volgende legislatuur, Decenniumdoelen laakte voordien al deze goedkope beloftes.

Over de invoering van de vele akkoorden binnen het zomerakkoord werd de afgelopen maanden soms heftig gediscussieerd. Nu zijn deze werven ofwel afgerond (verlaging vennootschapsbelasting) of zitten ze in de pijplijn (effectentaks). Over de uitvoering van de verhoging van de bijstandsminima blijft het echter verdacht stil. Te stil.

De vergeten armoede-werven

Het verhogen van de minima tot de armoedegrens is de verwaarloosde werf van deze regering. De belofte van het regeerakkoord werd door Zuhal Demir, staatssecretaris voor armoedebestrijding, al geminimaliseerd. Je zou echter minstens verwachten dat ze dan wel de engagementen van het zomerakkoord zou uitvoeren. Daar wordt echter met geen woord meer over gerept. Sinds november 2017 wordt er niet meer over armoedebestrijding gesproken.

Het resultaat is dat de regering tot vandaag nog geen enkele stap heeft gezet in de uitvoering van deze bescheiden verhoging van de sociale minima. Wat er intussen bij kwam gebeurde enkel op basis van het bestaande mechanisme voor de welvaartsvastheid, en met minder middelen dan de wet voorziet. Minder middelen, ook dankzij deze regering.

Een zoveelste armoedewerf is ‘on hold’ gezet. Het illustreert het triestige traject dat deze regering inzake armoedebestrijding aflegt.

Terwijl 1 op 5 Belgen het moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen.

De beloofde verhoging van 80, 120 en 150 miljoen is echter een fractie van wat er echt nodig is. Het Rekenhof en armoede-experten ramen een bedrag tussen 1,5 en 2,4 miljard. De 80, 120 en 150 miljoen vormen samen amper een tiende van wat nodig is, maar zijn wel belangrijk voor mensen in armoede.

Wie hoort nog bij de welvaartstaat?

Intussen zorgde de regering voor het dramatisch stijgen van het aantal leefloners en een duurder leven voor veel gezinnen die het doen met een schamel inkomen. Voor hen is er blijkbaar geen ruimte voor ‘lastenverlaging’.

Decenniumdoelen vraagt de regering zich niet langer te verschuilen achter het mantra ‘jobs, jobs, jobs’, maar haar stilte te doorbreken en nu te beginnen met de uitvoering van het zomerakkoord als een eerste, kleine stap inzake armoedebestrijding.

Indien iedereen van de vruchten van de economische heropleving moet kunnen genieten, zoals Koning Filip onlangs zei, dan moet de regering Michel haar eigen beslissingen activeren. Of maken de mensen in armoede geen deel (meer) uit van de welvaartstaat?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *